Συγχαρητηρια κ. Hoselton! Ο εξαιρετος σεναριογραφος, στον οποιο οφειλουμε την εμπνευσμενη στιγμη του μνημειωδους –για το show- φιλιου του ανεπαναληπτου τηλεοπτικού διδυμου House/Cuddy (“Joy”), ερχεται σαν από μηχανης θεος για να ξαναδωσει στο δημοφιλες medical drama τη χαμενη του δυναμική, επανακαθοριζοντας με μαεστρια το στιγμα του show και επαναπροσδιοριζοντας τον –προσφατως απολεσθέντα- προσανατολισμο του ρολου των κεντρικων χαρακτηρων.
Ο Hoselton, από τους ελαχιστους συγγραφεις του House, MD που εχουν αποδώσει στο παρελθον τοσο αποτελεσματικα την πολυδιαστατη προσωπικοτητα του ομώνυμου τηλεοπτικου γιατρου, συνεχιζει να περιπλαναται ακουραστα και δημιουργικα στα σκοτεινα στενοσοκακα της ψυχοσυνθεσης αυτης της μοναδικης τηλεοπτικης περσονας και να αποδιδει ιδιοφυώς αυτό που ο David Shore ειχε στο πισω μερος του μυαλου του στα αρχικα ακομη σταδια της συλληψης της σειρας.
Το “Unfaithful”, ενα επεισοδιο-bonus για τους Huddy fans, σαφεστατα προετοιμαζει το εδαφος για την κορυφωση της τρικυμιωδους συνυπαρξης του προαναφερθεντος ζευγαριου, μια συνυπαρξη που περασε συν τω χρονω από πολλά σταδια: το αναγκαστικο ατυπο μορατοριουμ αρχικα, την ιδιοτυπη σχεση αγαπης-μισους μετεπειτα, για να μετεξελιχθει πλεον τελευταια σε κατι πολύ βαθυτερο αλλα και τρομακτικο συναμα, καθως το ενστικτο αυτοσυντηρησης και των δυο αντιμαχεται απεγνωσμενα τα κελεύσματα της καρδιας. Τοσο ο House οσο και η Cuddy, δειχνουν να εχουν σημαδευτει απο τις τραυματικες εμπειριες του παρελθοντος σε βαθμο σχεδον μη αναστρεψιμο- συνεπως είναι πληρως κατανοητος ο φοβος που νιωθουν απεναντι σε μια επικειμενη σχεση που θα ανατρεψει τις οποιες -εδώ και χρονια- παγιωμένες εσωτερικες τους ισορροπιες. Αναμφισβήτητα λοιπον, η ανοιχτη πλέον δηλωση αποδοχης του House στη ζωη της από τη sexy διευθυντρια –και παρα το γεγονος ότι ισχυριστηκε μετα ότι δεν το εννοουσε, αλλα και η εκδηλη απογοητευση της όταν τελικα συνειδητοποίησε ότι ο πρωτος δεν θα συμμετασχει σε μια από τις σημαντικοτερες στιγμες της, είναι ένα μεγαλο βημα.
Ο Hoselton, από τους ελαχιστους συγγραφεις του House, MD που εχουν αποδώσει στο παρελθον τοσο αποτελεσματικα την πολυδιαστατη προσωπικοτητα του ομώνυμου τηλεοπτικου γιατρου, συνεχιζει να περιπλαναται ακουραστα και δημιουργικα στα σκοτεινα στενοσοκακα της ψυχοσυνθεσης αυτης της μοναδικης τηλεοπτικης περσονας και να αποδιδει ιδιοφυώς αυτό που ο David Shore ειχε στο πισω μερος του μυαλου του στα αρχικα ακομη σταδια της συλληψης της σειρας.
Το “Unfaithful”, ενα επεισοδιο-bonus για τους Huddy fans, σαφεστατα προετοιμαζει το εδαφος για την κορυφωση της τρικυμιωδους συνυπαρξης του προαναφερθεντος ζευγαριου, μια συνυπαρξη που περασε συν τω χρονω από πολλά σταδια: το αναγκαστικο ατυπο μορατοριουμ αρχικα, την ιδιοτυπη σχεση αγαπης-μισους μετεπειτα, για να μετεξελιχθει πλεον τελευταια σε κατι πολύ βαθυτερο αλλα και τρομακτικο συναμα, καθως το ενστικτο αυτοσυντηρησης και των δυο αντιμαχεται απεγνωσμενα τα κελεύσματα της καρδιας. Τοσο ο House οσο και η Cuddy, δειχνουν να εχουν σημαδευτει απο τις τραυματικες εμπειριες του παρελθοντος σε βαθμο σχεδον μη αναστρεψιμο- συνεπως είναι πληρως κατανοητος ο φοβος που νιωθουν απεναντι σε μια επικειμενη σχεση που θα ανατρεψει τις οποιες -εδώ και χρονια- παγιωμένες εσωτερικες τους ισορροπιες. Αναμφισβήτητα λοιπον, η ανοιχτη πλέον δηλωση αποδοχης του House στη ζωη της από τη sexy διευθυντρια –και παρα το γεγονος ότι ισχυριστηκε μετα ότι δεν το εννοουσε, αλλα και η εκδηλη απογοητευση της όταν τελικα συνειδητοποίησε ότι ο πρωτος δεν θα συμμετασχει σε μια από τις σημαντικοτερες στιγμες της, είναι ένα μεγαλο βημα.
Εγραφα παλιοτερα ότι «ο Dr. House, με την προφαση ότι κάθε μορφη συναισθηματικης ανατασης σχετιζομενη με τριτα προσωπα είναι κατι το εφημερο που απλως θα διαταραξει την -οποια- ψυχικη του ισορροπια και παρα την αδηρητη αναγκη του να αγαπησει και να αγαπηθει, αρνειται για μια ακομη φορα στον εαυτό του την «πολυτελεια» τού να οικοδομησει μια ευτυχισμενη σχεση με την Dr. Cuddy κι ενώ υφιστανται ολες οι προυποθεσεις». Καπου εδώ ταιριαζει, πιστευω απολυτα, η τραγικη κατ’ εμε καταθεση ψυχης του Hugh Laurie οσον αφορα την προσωπική του ζωη: «Φοβαμαι να χαρω», δηλωνει ο μεγαλος αυτος ηθοποιος και η ιδιοτυπη αυτή σταση ζωης αντανακλαται πληρως στον χαρακτηρα που τοσο επιτυχημενα υποδύεται. Αν συνυπολογισθει δε και η ρητώς εκπεφρασμενη εμμονη του David Shore στο να βλεπει τους πρωταγωνιστες των τηλεοπτικων δημιουργηματων του να υποφερουν ποικιλοτροπως, ευκολα συναγεται το συμπερασμα ότι πολλα δεινα ακομη περιμενουν τον ιδιοφυη γιατρο σε μεσο- μακροπροθεσμο οριζοντα…
Ολοκληρωνοντας, θα ηθελα να εξαρω τη συγλονιστικη ερμηνεια του Jimmi Simpson (υποδύθηκε εκπληκτικα τον ιερεα που εχασε την πιστη του)- μια από τις λιγες φορες που ο POTW κλεβει την παρασταση και μια από τις ελαχιστες που ο House νιωθει τοσο ανετα με ασθενη του, ώστε να συζητα ανοιχτα μαζι του θεματα που τον ταλανιζουν. Εξισου μοναδικο και το φιναλε του επεισοδιου, οπου ο House συμμετεχει εξ αποστασεως στο Simchat Bat (εβραικη τελετη βαφτισης) του υιοθετημένου μωρου της Cuddy εκτελωντας προς τιμη της στο πιανο την “Cuddy's Senerade” (σε συνθεση Hugh Laurie). Γιατι, ας μην ξεχναμε, η πιο γνησια εκφραση των συναισθηματων του ανυπερβλητου γιατρου κατατιθεται παντα μεσω της μουσικης του…
Πρωτη μεταδοση: 16/02/2009
Τελικη αξιολογηση επεισοδιου: 9/10
Highlights: Η… ηδονη του House κατά το υποτιθεμενο καυγαδακι Foreman-“Thirteen” στο ιατρικο συμβουλιο.
