Το παρον επεισοδιο, μια ακριβως εβδομαδα μετα το εξαιρετικο “Unfaithful”, ερχεται να δικαιωσει ολους οσοι υπεμειναν καρτερικα καποια σεναριογραφικα ολισθηματα της τρεχουσας season, και να απογοητευσει καποιους, λιγους ευτυχως, που εσπευσαν να δηλωσουν –με περισση και αδικαιολογητη χαιρεκακια- ότι άρχισε πλεον η αντιστροφη μετρηση (προς την οριστικη παυση) για το δημοφιλεστατο medical drama. Τολμω δε πλεον να ισχυριστω, ότι η πρωταγωνιστικη τριπλετα του show, προεξαρχοντος φυσικα του Hugh Laurie, δεν εχει –πλην ελαχιστων εξαιρεσεων- τιποτε να ζηλεψει από οσκαρικους και –πολλάκις- υπερτιμημενους αμερικανους ηθοποιους, οπως και ότι είναι θεμα χρονου, συγκυριων και φυσικα επιλογων για να φλερταρει με την υπερτατη διακριση στο χωρο της εβδομης τεχνης.
Η Liz Friedman (“Frozen”), σε μεγαλο συγγραφικο οιστρο και εχοντας επανειλημμενως καταθεσει κατά τη διαρκεια της σειρας τα διαπιστευτήριά της, δινει την ευκαιρια στο Hugh Laurie (που υποδυεται με μοναδικο ρεαλισμο έναν βαθυτατα συναισθηματικο, συνειδητοποιημενο και προσωρινα απαλλαγμενο από το χρονιο πονο Dr. House) για ένα ακομη ερμηνευτικο ρεσιταλ, ενώ ταυτοχρονα μας προσφερει με μαεστρια μια ακομη ενδελεχη μελετη της πολυπλοκης προσωπικοτητας του τηλεοπτικου γιατρου. Όλα τα παραπανω, αρτια υποστηριγμενα από δυνατες ατακες (“I think my penis stopped breathing, do you know CPR?”), την απαραιτητη δοση χιουμορ (η… escort του γιατρου εμοιαζε στο στυλ στη Cuddy) και έναν… ανεπαναληπτο ασθενη στα εξωτερικα ιατρεια, ανεδειξαν και παλι το σπανιο συγγραφικο μωσαϊκό της Friedman.
Ο Dr. House υποφερει. Αισθανεται θυμο και οργη για την αλλοπροσαλλη συμπεριφορα των γονεων του απεναντι του κατά την παιδικη του ηλικια (άλλος ένας συνδετικος κρικος αναμεσα στο Hugh Laurie και τον δυστροπο χαρακτηρα που ενσαρκωνει), αγανακτηση για την επιλογη της πρωην συντροφου του να τον καταδικασει ερημην του σε μια ζωη γεματη δυστυχια και αφατο πονο, και αυτολυπηση η οποια εδραζεται στην πεποιθηση του πως το σωματικο του μειονεκτημα τού στερει μια φυσιολογικη ερωτικη ζωη, αφου δεν νιωθει πλεον ικανος να σταθει ισοτιμα σε μια σχεση. Ο παραλληλισμος δε του γιατρου και του μικρου ασθενη του επεισοδιου είναι κατι παραπανω από προφανης: ωρες-ωρες ο ιδιοφυης γιατρος αισθανεται σαν «τερας της φυσης», ανημπορος να αγαπησει και να αγαπηθει, ενας ανθρωπος σημαδεμενος που επιζητεί –με τον δικο του ιδιοτυπο τροπο- τη δεουσα προσοχη και ανιδιοτελη αποδοχη από τους δικους του ανθρώπους.
Τι μπορει να τον κρατησει ορθιο απέναντι σε αυτην την συναισθηματικη λαιλαπα που απειλει να τον ισοπεδωσει; Μα το οτι είναι κορυφαιος στο λειτουργημα του- κατι που δεν είναι προθυμος να ανταλλαξει με τιποτε στον κοσμο, γι’ αυτό αλλωστε τελικα επιλεγει να συνεχισει να ζει υποφέροντας, παρα να διακυβεύσει την ανυπερβλητη επιστημονικη του αρτιοτητα. Οσο για την Cuddy; «Δεξου με άνευ ορων», της λεει εμμεσως πλην σαφως, παρερμηνευοντας την παρακληση της προς αυτόν να συνεχισει τη θεραπεια που ξεκινησε, εστω κι αν κατι αναλογο θα υπονομευε μερικως τα ιατρικα του προσοντα. Γιατι η Cuddy τον εχει ηδη αποδεχτει όπως είναι και δειχνει πληρως συμφιλιωμενη με το δυστροπο τού χαρακτηρα του. Το μελλον, αλλωστε, θα τη δικαιωσει περιτρανα…
Πρωτη μεταδοση: 23/02/2009
Τελικη αξιολογηση επεισοδιου: 10/10
Η Liz Friedman (“Frozen”), σε μεγαλο συγγραφικο οιστρο και εχοντας επανειλημμενως καταθεσει κατά τη διαρκεια της σειρας τα διαπιστευτήριά της, δινει την ευκαιρια στο Hugh Laurie (που υποδυεται με μοναδικο ρεαλισμο έναν βαθυτατα συναισθηματικο, συνειδητοποιημενο και προσωρινα απαλλαγμενο από το χρονιο πονο Dr. House) για ένα ακομη ερμηνευτικο ρεσιταλ, ενώ ταυτοχρονα μας προσφερει με μαεστρια μια ακομη ενδελεχη μελετη της πολυπλοκης προσωπικοτητας του τηλεοπτικου γιατρου. Όλα τα παραπανω, αρτια υποστηριγμενα από δυνατες ατακες (“I think my penis stopped breathing, do you know CPR?”), την απαραιτητη δοση χιουμορ (η… escort του γιατρου εμοιαζε στο στυλ στη Cuddy) και έναν… ανεπαναληπτο ασθενη στα εξωτερικα ιατρεια, ανεδειξαν και παλι το σπανιο συγγραφικο μωσαϊκό της Friedman.
Ο Dr. House υποφερει. Αισθανεται θυμο και οργη για την αλλοπροσαλλη συμπεριφορα των γονεων του απεναντι του κατά την παιδικη του ηλικια (άλλος ένας συνδετικος κρικος αναμεσα στο Hugh Laurie και τον δυστροπο χαρακτηρα που ενσαρκωνει), αγανακτηση για την επιλογη της πρωην συντροφου του να τον καταδικασει ερημην του σε μια ζωη γεματη δυστυχια και αφατο πονο, και αυτολυπηση η οποια εδραζεται στην πεποιθηση του πως το σωματικο του μειονεκτημα τού στερει μια φυσιολογικη ερωτικη ζωη, αφου δεν νιωθει πλεον ικανος να σταθει ισοτιμα σε μια σχεση. Ο παραλληλισμος δε του γιατρου και του μικρου ασθενη του επεισοδιου είναι κατι παραπανω από προφανης: ωρες-ωρες ο ιδιοφυης γιατρος αισθανεται σαν «τερας της φυσης», ανημπορος να αγαπησει και να αγαπηθει, ενας ανθρωπος σημαδεμενος που επιζητεί –με τον δικο του ιδιοτυπο τροπο- τη δεουσα προσοχη και ανιδιοτελη αποδοχη από τους δικους του ανθρώπους.
Τι μπορει να τον κρατησει ορθιο απέναντι σε αυτην την συναισθηματικη λαιλαπα που απειλει να τον ισοπεδωσει; Μα το οτι είναι κορυφαιος στο λειτουργημα του- κατι που δεν είναι προθυμος να ανταλλαξει με τιποτε στον κοσμο, γι’ αυτό αλλωστε τελικα επιλεγει να συνεχισει να ζει υποφέροντας, παρα να διακυβεύσει την ανυπερβλητη επιστημονικη του αρτιοτητα. Οσο για την Cuddy; «Δεξου με άνευ ορων», της λεει εμμεσως πλην σαφως, παρερμηνευοντας την παρακληση της προς αυτόν να συνεχισει τη θεραπεια που ξεκινησε, εστω κι αν κατι αναλογο θα υπονομευε μερικως τα ιατρικα του προσοντα. Γιατι η Cuddy τον εχει ηδη αποδεχτει όπως είναι και δειχνει πληρως συμφιλιωμενη με το δυστροπο τού χαρακτηρα του. Το μελλον, αλλωστε, θα τη δικαιωσει περιτρανα…
Πρωτη μεταδοση: 23/02/2009
Τελικη αξιολογηση επεισοδιου: 10/10
Highlights: Ο… φρεσκοξυρισμενος Dr. House!
