Christine...

Καπου εδώ, θα βαλω μια ανω τελεια στα posts του blog, ευχόμενος σε ολες τις φιλες και τους φιλους, όπως και στις οικογενειες τους καλο Πασχα, με υγεια και αγαπη. Ευχαριστω προκαταβολικα για τις ευχες σας (σωστα το μαντεψατε, το νέο επεισοδιο συμπιπτει με την ονομαστικη μου εορτη), μπορω να πω ότι αισθανομαι συνεπης ως προς την υποσχεση μου και δινω τον λογο στην φιλη Christine, που μου εκανε την τιμη να εκθεσει, με μια ακρως γλαφυρη και διεισδυτικη ματια, τις σκεψεις της για την τοσο δημοφιλή σειρα και τον πρωταγωνιστικο της χαρακτηρα. Απολαυστε την:

«Κάθε φορά που χρειάζεται να εξηγήσω σε κάποιον τι είναι αυτό που με κάνει να παρακολουθώ το House M.D. με τόση προσήλωση, συνειδητοποιώ πως μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Ακόμη πιο δύσκολο είναι, όταν ο ερωτών έχει παρακολουθήσει διάσπαρτα κάποια επεισόδια, αγνοώντας έτσι ουσιαστικές πλοκές που εκτυλίσσονται ως δευτερεύουσες (;) στο σίριαλ, ξεδιπλώνοντας κάθε φορά και λίγο περισσότερο από το κουβάρι του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και κυρίως του ιδιόρρυθμου γιατρού!

Οποιος λοιπόν έχει δει το House M.D. από το πρώτο επεισόδιο –και έχει φανεί επιεικής αναφορικά με το χρόνο που χρειάζεται κάθε καινούργια σειρά για να «στρώσει»- θα έχει παρατηρήσει τη συνέπεια στο χαρακτήρα του House, τόσο ως προς την ιδιοφυϊα του, όσο και ως προς τα ιδεοψυχαναγκαστικά σύνδρομα που τον διακατέχουν (και συνοψίζονται εν συντομία στη θρυλική ξεροκεφαλιά του)...

Σαφώς είναι ένας χαρακτήρας που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε έναν πραγματικό κόσμο, όμως ο λόγος που τον έχουμε αγαπήσει και ο λόγος που δεν μας φαίνεται εξωπραγματική η ανοχή, αλλά και η αδυναμία που δείχνουν να του έχουν η Cuddy και ο Wilson (δύο άνθρωποι ομαλά προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, όπως διατείνεται ο δεύτερος τουλάχιστον), είναι ότι ο House δεν είναι τίποτε άλλο από το την «άλλη» φωνή που κρύβουμε μέσα μας.

Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάθε ένας από εμάς έχει ένα αγγελάκι (τη φωνή της συνείδησής του) και ένα διαβολάκι στο πίσω μέρος του μυαλού του, τότε ίσως αυτό το διαβολάκι να είναι ο House: Λέει αυτό που σκέφτεται χωρίς περιστροφές και ενδοιασμούς, βάζει την αλήθεια πάνω απ’ όλα, ακόμη και την ύστατη στιγμή, και παραμένει σταθερός στα πιστεύω του, τα θέλω του και τα όνειρά του, ακόμη και όταν όλος ο κόσμος, η λογική –αλλά και η ευαισθησία κάποιες φορές- του δείχνουν το δρόμο προς το συμβιβασμό... Στο κάτω κάτω, είναι απλώς ένα παιδί!

Πώς, λοιπόν, να μην τον αγαπήσει κανείς; Υπάρχει κανείς που δεν θα ήθελε να παραμείνει «αλώβητος» ως το τέλος, προσαρμόζοντας τον κόσμο και τους γύρω στα δικά του μέτρα και σταθμά; Κατά τον ίδιο τρόπο εξηγείται επίσης και το γιατί η Cuddy, ο Wilson αλλά και όλοι οι υπόλοιποι –όσοι εν πάσει περιπτώσει δεν βρίσκουν τόσο αποκρουστική και brutal την προσέγγισή του, ώστε να... αποχωρήσουν ήδη από τα αποδυτήρια- δρουν προστατευτικά για λογαριασμό του: Αν έχει ένας τη δυνατότητα να μένει πιστός στα όνειρά του, ίσως υπάρχει ελπίδα και για τους υπόλοιπους...

Κατά τα άλλα, ο House είναι όντως αυτό που -θέλουν να- πιστεύουν οι γυναίκες που τον περιβάλλουν, δηλαδή ένας άντρας ευαίσθητος, που έχει πληγωθεί και για αυτό έχει οχυρωθεί στον εαυτό του, όντας σκεπτικιστής με όλους - και με το αντίθετο φύλο ακόμη περισσότερο. Ομως, παράλληλα, παραμένει και ένας άνθρωπος με πολύ συγκεκριμένες εγωκεντρικές συμπεριφορές, τις οποίες θα μπορούσε να αντέξει μόνο κάποια που θα τον έβλεπε για αυτό που πραγματικά είναι και όχι κάποια που θα θεωρούσε πως μπορεί να τον «γιατρέψει»... Βάσει αυτού, αν και η Stacy είναι ο έρωτας της ζωής του, ίσως μόνο μια γυναίκα όπως η Cuddy θα μπορούσε να τον... φέρει βόλτα.

Αλλωστε, είναι γνωστό πως σχεδόν ποτέ κανείς δεν καταλήγει με τον έρωτα της ζωής του... Απλώς μένει μια απόμακρη, ελαφριά μυρωδιά από το curry…»