H Christine, εχοντας περασει δια πυρος και σιδηρου, κατεκτησε επαξια τον επιζηλο τιτλο του “Fan of the Year”, αποδεικνυοντας εμπρακτα πως το Official House Wiki ωχριά μπροστα της! Δεν εμεινε όμως εκει, αφου μας εδωσε την ευκαιρια να απολαυσουμε σχετικο κειμενο της και να ανακαλυψουμε παραλληλα την μοναδικη συγγραφικη της δεινοτητα.
H επανεμφανιση της στο blog (με αφορμη το εκπληκτικο βιβλιο του Hugh Laurie “The Gun Seller”) λιγο πριν την επισημη επανεναρξη της σειρας, αποτελει σαφεστατα ευτυχή συγκυρια, αφου μας δίνει την αφορμη να εντοπισουμε ακομη ενα ταλεντο του χαρισματικου αυτου Αγγλου ηθοποιου. Ο λογος στην Christine:
"Με το βλέμμα στραμμένο στη 16η του μηνός και αναμένοντας εναγωνίως τον Gregory House να "εισβάλλει" ξανά στο σαλόνι μου, είχα την ευκαιρία να δω μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα τον άνθρωπο που βρίσκεται στον αντίποδα του ιδιόρρυθμου γιατρού, αν και τον υποδύεται με χαρακτηριστική πλέον άνεση τα τελευταία χρόνια. Εκτός, λοιπόν, από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του ως ηθοποιού, το χάρισμά του ως μουσικού, αλλά και την εκφραστική φωνή του -την οποία έχει δανείσει σε αμέτρητες παραγωγές cartoon- ο Hugh Laurie απέδειξε μέσα από το “Gun Seller” ότι είναι και εξαιρετικός συγγραφέας μυθιστορημάτων.
Καθαρός εραστής της γλώσσας, τη χειρίζεται με επιδεξιότητα ζογκλέρ, αλλά και με χιούμορ που κάποιες φορές αναγκάζει τον αναγνώστη να δακρύζει από τα γέλια. Χρησιμοποιεί πολλές μεταφορές (όπως, άλλωστε, κάνει και ο House) και μέσα από τις τόσο ζωντανές και πετυχημένες περιγραφές του, κολυμπά κανείς ανάμεσα στις γραμμές, αφημένος να τον παρασύρει το ρεύμα της παιχνιδιάρικης αφήγησής του. Φλερτάρει με τις λέξεις και τους ιδιωματισμούς και μεταπηδά από ακραίο σοφιστικέ ύφος σε γραπτή αποτύπωση του προφορικού λόγου, κάνοντας τη μετάβαση τόσο αόρατη για τον αναγνώστη - σχεδόν μεταφυσική, που νιώθει σαν να βρέθηκε στην άλλη όχθη του ποταμού, χωρίς να θυμάται πότε πέρασε τη γέφυρα…
Το γράψιμό του είναι γρήγορο, έξυπνο, απλό - αλλά όχι απλοϊκό, άλλες φορές σαν χείμαρρος και άλλοτε σαν ήσυχο ρυάκι. Το δυνατό του σημείο είναι η περιγραφή της στιγμής, του συναισθήματος, του χρόνου, της "μεγάλης εικόνας". Κάνει το μικρό να φαίνεται μεγάλο και το μεγάλο μικρό, δίνοντας μια φιλοσοφική διάσταση στη ζωή, όπως τη βλέπει μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή του βιβλίου (με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία). Στροβιλίζεται ανάμεσα στον αέρα που ακουμπά τα μάγουλα της αγαπημένης του και τον τρόπο που προετοιμάζεται να εισχωρήσει σε μια τρομοκρατική οργάνωση, ξαφνιάζοντας με το πώς μπορεί κανείς να έχει αντίστοιχα έντονα συναισθήματα και για τα δύο. Όλη η ροή, σαν μια πολύχρωμη πεταλούδα που δεν παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω της, μέχρι να τελειώσει το τρελό και απρόβλεπτο πέταγμά της.
Το βιβλίο κάποτε τελειώνει και μένεις όχι με την αίσθηση της λύτρωσης να ξεχειλίζει, αλλά με το αίσθημα της δίψας και τη σκέψη «να’ χα λίγο ακόμη…». Το παρήγορο, πάντως, είναι ότι αυτή την περίοδο ακούγεται πως ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο του –ίσως τη συνέχεια του "Gun Seller"- που θα μας κρατήσει σίγουρα καλή συντροφιά.
Τελικά, αναρωτιέμαι αν, για να είναι κάποιος πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης –όπως, πιστεύω, θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι ο Laurie-, πρέπει να υπάρχει μέσα του μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου και το ένστικτο του αυτοσαρκασμού. Όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά έχει πει: "Είμαι αρκετά καλός σε πολλά πράγματα, αλλά δεν είμαι σε τίποτα εξαιρετικός, ακόμη. Είμαι ένας αρκετά καλός συγγραφέας. Δεν γράφω τόσο καλά όσο ο Μάρτιν Άμις, αν και θα το ήθελα. Αλλά μάλλον είμαι καλύτερος ηθοποιός από τον Μάρτιν Άμις. Όμως δεν είμαι τόσο καλός ηθοποιός όσο ο Κένεθ Μπράνα, αν και μπορώ να παίξω καλύτερο πιάνο από τον Κένεθ Μπράνα, αλλά δεν μπορώ να παίξω τόσο καλό πιάνο όσο ο Dr. John. Ισως να μπορώ να μαγειρέψω καλύτερα απ' ότι ο Dr. John...".
H επανεμφανιση της στο blog (με αφορμη το εκπληκτικο βιβλιο του Hugh Laurie “The Gun Seller”) λιγο πριν την επισημη επανεναρξη της σειρας, αποτελει σαφεστατα ευτυχή συγκυρια, αφου μας δίνει την αφορμη να εντοπισουμε ακομη ενα ταλεντο του χαρισματικου αυτου Αγγλου ηθοποιου. Ο λογος στην Christine:
"Με το βλέμμα στραμμένο στη 16η του μηνός και αναμένοντας εναγωνίως τον Gregory House να "εισβάλλει" ξανά στο σαλόνι μου, είχα την ευκαιρία να δω μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα τον άνθρωπο που βρίσκεται στον αντίποδα του ιδιόρρυθμου γιατρού, αν και τον υποδύεται με χαρακτηριστική πλέον άνεση τα τελευταία χρόνια. Εκτός, λοιπόν, από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του ως ηθοποιού, το χάρισμά του ως μουσικού, αλλά και την εκφραστική φωνή του -την οποία έχει δανείσει σε αμέτρητες παραγωγές cartoon- ο Hugh Laurie απέδειξε μέσα από το “Gun Seller” ότι είναι και εξαιρετικός συγγραφέας μυθιστορημάτων.
Καθαρός εραστής της γλώσσας, τη χειρίζεται με επιδεξιότητα ζογκλέρ, αλλά και με χιούμορ που κάποιες φορές αναγκάζει τον αναγνώστη να δακρύζει από τα γέλια. Χρησιμοποιεί πολλές μεταφορές (όπως, άλλωστε, κάνει και ο House) και μέσα από τις τόσο ζωντανές και πετυχημένες περιγραφές του, κολυμπά κανείς ανάμεσα στις γραμμές, αφημένος να τον παρασύρει το ρεύμα της παιχνιδιάρικης αφήγησής του. Φλερτάρει με τις λέξεις και τους ιδιωματισμούς και μεταπηδά από ακραίο σοφιστικέ ύφος σε γραπτή αποτύπωση του προφορικού λόγου, κάνοντας τη μετάβαση τόσο αόρατη για τον αναγνώστη - σχεδόν μεταφυσική, που νιώθει σαν να βρέθηκε στην άλλη όχθη του ποταμού, χωρίς να θυμάται πότε πέρασε τη γέφυρα…
Το γράψιμό του είναι γρήγορο, έξυπνο, απλό - αλλά όχι απλοϊκό, άλλες φορές σαν χείμαρρος και άλλοτε σαν ήσυχο ρυάκι. Το δυνατό του σημείο είναι η περιγραφή της στιγμής, του συναισθήματος, του χρόνου, της "μεγάλης εικόνας". Κάνει το μικρό να φαίνεται μεγάλο και το μεγάλο μικρό, δίνοντας μια φιλοσοφική διάσταση στη ζωή, όπως τη βλέπει μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή του βιβλίου (με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία). Στροβιλίζεται ανάμεσα στον αέρα που ακουμπά τα μάγουλα της αγαπημένης του και τον τρόπο που προετοιμάζεται να εισχωρήσει σε μια τρομοκρατική οργάνωση, ξαφνιάζοντας με το πώς μπορεί κανείς να έχει αντίστοιχα έντονα συναισθήματα και για τα δύο. Όλη η ροή, σαν μια πολύχρωμη πεταλούδα που δεν παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω της, μέχρι να τελειώσει το τρελό και απρόβλεπτο πέταγμά της.
Το βιβλίο κάποτε τελειώνει και μένεις όχι με την αίσθηση της λύτρωσης να ξεχειλίζει, αλλά με το αίσθημα της δίψας και τη σκέψη «να’ χα λίγο ακόμη…». Το παρήγορο, πάντως, είναι ότι αυτή την περίοδο ακούγεται πως ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο του –ίσως τη συνέχεια του "Gun Seller"- που θα μας κρατήσει σίγουρα καλή συντροφιά.
Τελικά, αναρωτιέμαι αν, για να είναι κάποιος πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης –όπως, πιστεύω, θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι ο Laurie-, πρέπει να υπάρχει μέσα του μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου και το ένστικτο του αυτοσαρκασμού. Όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά έχει πει: "Είμαι αρκετά καλός σε πολλά πράγματα, αλλά δεν είμαι σε τίποτα εξαιρετικός, ακόμη. Είμαι ένας αρκετά καλός συγγραφέας. Δεν γράφω τόσο καλά όσο ο Μάρτιν Άμις, αν και θα το ήθελα. Αλλά μάλλον είμαι καλύτερος ηθοποιός από τον Μάρτιν Άμις. Όμως δεν είμαι τόσο καλός ηθοποιός όσο ο Κένεθ Μπράνα, αν και μπορώ να παίξω καλύτερο πιάνο από τον Κένεθ Μπράνα, αλλά δεν μπορώ να παίξω τόσο καλό πιάνο όσο ο Dr. John. Ισως να μπορώ να μαγειρέψω καλύτερα απ' ότι ο Dr. John...".
